Door: Afra Accord
In een wereld waarin perfecte gezinsplaatjes vaak centraal staan, vertelt Astrid een verhaal dat de grillige kronkels van het leven omarmt. Haar reis naar moederschap begon op een onverwachte manier, gevormd door het lot en de moeilijke keuzes die ze moest maken.
Stel je voor: na een wilde nacht met een goede vriend ontdek je dat je in verwachting bent. Maar in plaats van steun en betrokkenheid, krijg je te horen: “Ik wil hier niks mee te maken hebben.” Dat was het moment waarop Astrid’s reis als alleenstaande moeder begon, nog voordat haar baby geboren was. Een keuze moest gemaakt worden: zou ze moeder worden, of toch niet?
“Ik heb dat serieus overwogen,” vertelt Astrid. “Toen zei een vriendin van mij, die later de voogd van mijn zoon zou worden: En dan? Je bent bijna 40. Het is nu of nooit. En nu is het zover! Als je ervoor kiest het kind te aborteren en later probeert het opnieuw, wat als het dan niet lukt? Dat zou ik mezelf nooit vergeven.”
Drie jaar later kijkt Astrid met volle overtuiging terug op haar beslissing om alleenstaande ouder te worden. “Ik hoopte dat als ik het laagdrempelig hield en hem vertelde dat ik niets van hem verwachtte, hij misschien toch betrokken zou willen zijn.” Maar ook nu, na al die tijd, wil hij nog steeds niets met zijn kind te maken hebben. Toch zou Astrid dezelfde keuze opnieuw maken. “Als je een kind wilt, ga er dan voor. Hoe langer je het uitstelt, hoe kleiner de kans. Laat het idee van het perfecte gezin los.”
Astrid had geen ondersteunend netwerk van ouders, broers of zussen om haar te helpen. Toch was ze vastbesloten haar zoon te houden. “Ik dacht aan een samenwerking met een homostel, maar toen brak de coronapandemie uit. Plotseling werd mijn leven heel rustig. Ik stopte met werken en kon echt moeder zijn, genieten van het geven van borstvoeding. Het was een zegen, tot mijn leven na corona weer te druk werd.”
Toen ze weer aan het werk ging, ging haar zoon naar de opvang. Het organiseren van avondopvang blijft een uitdaging. Wanneer ze een avondje uit wil, gebeurt dat meestal als hij slaapt bij zijn meeleefgezin. “In Utrecht vond ik een stichting die mij en mijn zoon heeft gekoppeld aan een liefdevol gezin. Daar gaat hij eens per week naartoe en een weekend per maand.”
Astrid hoopt dat haar zoon in de toekomst, zelfs als het maar drie keer per jaar is, tijd met zijn vader kan doorbrengen. “Hij hoeft geen prominente rol te spelen in zijn leven, maar ik wil wel dat hij weet wie zijn vader is. Hoewel het soms voelt als trekken aan een dood paard, geloof ik dat hun ontmoeting hun gedachten kan veranderen. Als je ervoor kiest om op een manier te vrijen die tot een kind kan leiden, draag dan je verantwoordelijkheid.”
Voor Astrid is het essentieel om niet 24/7 met haar kind samen te zijn. “Je hebt ruimte nodig om ook je eigen leven te leiden. Die ademruimte is belangrijk, zodat je af en toe even niets hoeft te doen, of juist alles kunt doen wat je wilt.”
Astrid’s verhaal is een testament van kracht en veerkracht. Het illustreert dat moederschap in vele vormen komt en dat de liefde en toewijding van een ouder niet afhankelijk zijn van traditionele familiedynamiek. Het is een herinnering aan de moed die nodig is om tegen de stroom in te gaan en te kiezen voor wat echt belangrijk is: de liefde voor haar zoon en de zoektocht naar balans in haar eigen leven.
Ook je verhaal kwijt? Wij stellen het zeer op prijs als je jouw ervaringen en inzichten met ons wilt delen via het 1ouderpunt. Of je nu een alleenstaande ouder bent die op zoek is naar ondersteuning, advies nodig heeft of gewoon wilt praten met gelijkgestemde ouders, wij zijn er voor jou. Bij het 1ouderpunt begrijpen we dat het opvoeden van een kind als alleenstaande ouder unieke uitdagingen met zich meebrengt. Daarom bieden wij een veilige en vertrouwelijke omgeving waar je jouw verhaal kunt delen en ondersteuning kunt vinden die specifiek is afgestemd op jouw behoeften. Neem vandaag nog contact op met het 1ouderpunt.